Deficyty rozwojowe i ich wpływ na proces edukacyjny

 

 

 

Charakterystyka ucznia ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (dysleksja rozwojowa).

 

Specyficzne trudności w uczeniu się ( dysleksja rozwojowa ) można wyróżnić na podstawie objawów oraz zaburzeń funkcji poznawczych, ruchowych oraz integracji. Objawy tych zaburzeń charakteryzują się pewną dynamiką i zmieniają się wraz z wiekiem dziecka, a także wymaganiami edukacyjnymi.
Według M. Bogdanowicz, A. Bućko i R. Czabaj ( 2009)symptomy dysleksji mogą zależeć od sprawności intelektualnej dziecka, czasu trwania terapii pedagogicznej, głębokości zaburzonych funkcji oraz odpowiedzialne za nie trudności w czytaniu i pisaniu.
Zdaniem B. Zakrzewskiej ( 1996) objawy specyficznych trudności w uczeniu się mogą występować w różnych układach i w różnym stopniu nasilenia. Do podstawowych symptomów zjawiska dysleksji należy zaliczyć następujące typy trudności:
1. Trudności w zakresie czytania:
a) wolne lub bardzo wolne tempo czytania oraz słaba technika czytania ( długo utrzymująca się metoda głoskowania),
b) znaczna liczba błędów ortograficznych, stylistycznych,
c) obniżona zdolność analizy i syntezy wzrokowej oraz analizy i syntezy słuchowej,
d) słabe rozumienie przeczytanego tekstu i niechęć do czytania;
2. Trudności w zakresie pisania:
a) trudności w pisaniu ze słuchu, wzoru i z pamięci,
b) charakterystyczne błędy w pisaniu,
c) trudności wynikające z estetyki pisma ( pismo niestaranne, nieczytelne),
3. Trudności w zakresie zachowania:
a) nieharmonijny rozwój psychomotoryczny dziecka,
b) opóźnienie funkcji: percepcyjno-motorycznych, wzrokowo przestrzennych oraz słuchowo- językowych,
c) trudności wynikające z lateralizacji ( słaba dominacja ręki, oka i ucha),
d) zaburzenia koncentracji uwagi,
e) rozchwianie emocjonalne ( częste zmiany nastrojów) ;
W dynamice objawów dysleksji można zaobserwować często takie zjawiska, jak:
A) Rozszerzenie się trudności edukacyjnych związane z rozległymi obszarami aktywności życiowej,
B) Nawarstwianie się zaburzeń ( nakładanie się na zaburzenia pierwotne dotyczące dysfunkcji poznawczych i motorycznych zaburzeń wtórnych w zakresie funkcji emocjonalno-społecznych oraz osobowości),
C) Kompensację zaburzeń ( redukcja niektórych trudności związanych z dojrzewaniem centralnego układu nerwowego, postępujące wraz z wiekiem dziecka, związane także z udziałem w zajęciach z terapii pedagogicznej),
D) Utrzymywanie się nawrotu dysleksji w przypadku zaniechania udziału w zajęciach korekcyjno-kompensacyjnych, sytuacjach stresowych ( egzaminy), zmęczenia, trudności z koncentracją uwagi, utrata kontaktu ze środowiskiem posługującym się ojczystą mową;
Objawy specyficznych trudności w uczeniu się możemy podzielić na cztery okresy:
1. Okres niemowlęcy i poniemowlęcy,
2. Okres przedszkolny,
3. Okres edukacji wczesnoszkolnej ( klasy I-III),
4. Okres II etapu edukacji szkolnej ( klasy IV- VI).

Okres niemowlęcy i poniemowlęcy:
Już w okresie niemowlęcym dziecko może przejawiać trudności, które mogą wskazywać na objawy ryzyka dysleksji. Dotyczyć one mogą głównie motoryki małej i minimalnych deficytów w obszarze mózgu:
a) brak umiejętności raczkowania,
b) problemy z utrzymaniem równowagi zarówno w pozycji siedzącej, jak stojącej,
c) obniżone napięcie mięśniowe, niewygaszone odruchy pierwotne;
W wieku poniemowlęcym można zauważyć trudności w zakresie motoryki małej (niezgrabność i nieporadność w czynnościach samoobsługowych), trudności w zakresie motoryki dużej ( utrzymanie równowagi ciała, brak automatyzacji chodu) oraz przejawiać trudności w obrębie funkcji wzrokowych ( niechęć do rysowania) oraz funkcji językowych - (opóźnienie procesów mowy).
Okres przedszkolny:
Wiek przedszkolny to bardzo ważny okres w życiu każdego dziecka, gdyż w tym czasie następuje przygotowanie do podjęcia nauki czytania i pisania. Dziecko może przejawiać trudności w obszarach:
a) motoryki małej - niezręczność i nieporadność pod względem manualnym, grafomotorycznym i samoobsługowym,
b) motoryki dużej - niechęć do zabaw ruchowych z rówieśnikami, trudności w nauce jazdy na rowerze, rolkach czy hulajnodze,
c) funkcji językowych - opóźniony rozwój mowy, trudności w rozpoznawaniu rymów, zapamiętywaniu wierszy, piosenek, nieprawidłowa artykulacja głosek, w zakresie lateralizacji, skrzyżowana, obustronna, a także w zakresie orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni - nieumiejętność pokazania prawej lub lewej ręki.
Symptomy ryzyka dysleksji można wyraźnie zaobserwować zwłaszcza u dzieci pięcioletnich i sześcioletnich, dlatego też profilaktyka niepowodzeń w tym okresie życia dziecka powinna być realizowana poprzez badania w zakresie gotowości szkolnej ( Skala G-5 i SGS).
Tylko szybkie rozpoznawanie objawów dysleksji u dzieci w tym właśnie okresie może zapobiec niepowodzeniom szkolnym w późniejszym okresie nauki.
Obserwacja wstępna ( Arkusz GE-5) przeprowadza jest w miesiącach styczniu i lutym, a jej celem jest udzielenie przez nauczyciela odpowiedzi na następujące pytania:
1. Co ułatwi lub co utrudni dziecku osiągnięcie gotowości szkolnej?-( wskazanie mocnych i słabych strony dziecka),
2. Na czym powinna polegać pomoc w rozwoju dziecka i w jaki sposób zostanie ono przygotowane do nauki w szkole?- ( wybór właściwych metod i form pracy),
3. W jaki sposób będą przekazywane informacje dla rodziców na temat zachowania
i umiejętności dziecka? - ( określenie warunków współpracy nauczyciela z rodzicami) .
Wyniki obserwacji wstępnej mają charakter jakościowy i służą realizacji postawionych celów, a jednym z nich jest określenie przez nauczyciela stopnia gotowości dziecka do nauki w szkole i udzielenie informacji rodzicom o umiejętnościach i zachowaniu ich dziecka, które ułatwiają bądź utrudniają naukę.
Obserwacja gotowości dzieci do nauki w szkole przeprowadzana jest na koniec roku szkolnego w miesiącach maj - czerwiec z zastosowaniem arkusza obserwacyjnego SGS.
Skala Gotowości Szkolnej (SGS ) jest metodą obserwacyjną, która obejmuje dwa etapy badania: obserwację wstępną i obserwację gotowości dzieci do nauki w szkole.
Na dojrzałość szkolną dziecka składają się takie elementy, jak:
a) dojrzałość fizyczna,
b) dojrzałość emocjonalna,
c) poziom inteligencji mieszczący się w normie,
d) prawidłowy rozwój mowy, percepcji wzrokowej, słuchowej i koordynacji ruchowej oraz rozwój myślenia logicznego;
Charakterystyczne objawy ryzyka dysleksji w klasie zerowej to:
a) trudności motoryki dużej – wykonywanie ćwiczeń równoważnych, trudności
w nauce na rowerze, hulajnodze i rolkach,
b) trudności motoryki- niezręczność i nieporadność w czynnościach samoobsługowych, manualnych,
c) trudności w zakresie koordynacji wzrokowo-ruchowej i grafomotoryki ręki- niechęć do rysowania i odwzorowania, nieprawidłowe trzymanie przyrządów do pisania, nieprawidłowy kierunek podczas pisania liter, kłopoty wynikające z płynności i precyzji ruchów,
d) trudności w zakresie funkcji wzrokowych - składanie obrazków, odtwarzanie wzorów,
e) trudności w zakresie funkcji językowych - opóźniony tok mowy, niepoprawne wypowiedzi, trudności z analizą i syntezą głosek, problemy z zapamiętywaniem wierszy
i piosenek,
f) trudności w zakresie lateralizacji – może być skrzyżowana lub obustronna ,
g) trudności w zakresie orientacji w schemacie własnego ciała i przestrzeni - mylenie kierunków, nieumiejętność wskazania prawej lub lewej ręki;

Okres edukacji wczesnoszkolnej ( klasy I-III) :
Edukacja wczesnoszkolna jest procesem rozłożonym na trzy lata nauki szkolnej, to też wiadomości i umiejętności zdobywane przez ucznia w klasie pierwszej szkoły podstawowej będą powtarzane, pogłębiane i rozszerzane w klasie drugiej i trzeciej.
Dla każdego dziecka wiek wczesnoszkolny jest czasem wielu zmian. Dotyczy to zarówno:
a) procesów pamięciowych ( dzięki dobrze rozwiniętym procesom pamięciowym, dzieci łatwo nabywają nowe umiejętności),
b) realizmu ( w życiu dziecka coraz większe znaczenie zaczynają odgrywać rzeczywiste wydarzenia zewnętrzne - ludzie, przedmioty),
c) aktywności ( dzieci wykazują duże zainteresowanie wykonywanymi czynnościami, takimi jak: zabawa czy nauka),
d) ekspresji ( w dzieciach narasta potrzeba uzewnętrzniania własnych przeżyć poprzez zabawę i twórczość);
Wstąpienie dziecka do szkoły to czas wielkich życiowych zmian ( przejście od dominującej w okresie przedszkolnym formy zabawowej do nauki szkolnej), z którymi nie każde dziecko potrafi sobie poradzić.
U niektórych dzieci zmiany te mogą powodować pewne utrudnienia, których symptomy mogą wskazywać na ryzyko dysleksji. Do badania ryzyka dysleksji ( przeprowadzić ja można już u dziecka kończącego I klasę ) stosuje się tak zwaną Skalę Ryzyka Dysleksji autorstwa prof. M.Bogdanowicz.
Do objawów zawartych w Skali Ryzyka Dysleksji, dołącza się również inne trudności, na przykład związane z lateralizacją i orientacji w przestrzeni i w schemacie własnego ciała.
Dość istotnym wskaźnikiem są także:
a) objawy pojawiające się podczas czytania i pisania,
b) popełnianie wielu błędów ortograficznych,
c) problemy ze zrozumieniem czytanego tekstu,
d) słabe zapamiętywanie kształtu liter,
e) częste mylenie liter typu: b-d, p-g, m-w, n-u,
f) gubienie liter lub ich dodawanie,
g) problemy z analizą i syntezą wyrazową,
h) zbyt długo utrzymująca się technika głoskowania lub sylabizowania,
i) wolne tempo czytania, niski poziom graficzny pisemnych prac,
j) złe planowanie prac pisemnych w przestrzeni,
k)trudności w opanowaniu tabliczki mnożenia;
Według G. Binder i R. Michaelis ( 2003) u dzieci, u których obserwuje się wcześnie występujące trudności w nauce, można zauważyć, że ich zdolności rozwijają się nieproporcjonalnie i mogą mieć zasadniczy wpływ na wszystkie obszary życia.

Okres II etapu edukacji szkolnej ( klasy IV-VI):
Objawy specyficznych trudności w uczeniu się występujące u uczniów starszych klas szkoły podstawowej mają nieco inny charakter i są związane ze zmianami, jakie zachodzą wraz z wiekiem dziecka i jego nauką.
W tym okresie nauki można mówić o dynamice zmian symptomów ( niektóre dysfunkcje mogą ustępować, inne natomiast mogą się nasilać i być uzależnione od indywidualnych możliwości psychofizycznych uczniów, co z kolei może prowadzić do powstawania różnych trudności szkolnych.
Trudności w czytaniu u uczniów mogą ograniczać się jedynie do wolnego tempa pisania i czytania i przejawiającej niechęci do czytania ( lektury), ale pojawić się mogą natomiast problemy z nauką języków obcych, geometrii, geografii, historii, fizyki i chemii, trudności z organizacją pracy, zapisywaniem informacji na tablicy, ukończeniem pracy
w określonym czasie, rozumieniem poleceń wypowiadanych przez nauczycieli.
M. Bogdanowicz ( 2004) uważa, że symptomy specyficznych trudności w uczeniu się na poszczególnych etapach rozwoju i edukacji dziecka zmieniają się nawet wtedy, kiedy porównamy trudności występujące u dziecka w uczeniu się czytania i pisania z symptomami wywołującymi zaburzenia.
M. Bogdanowicz podzieliła zmienność symptomów specyficznych trudności
w uczeniu się na cztery etapy:
1. Wiek poniemowlęcy i przedszkolny( symptomy nieharmonijnego rozwoju psychoruchowego, w tym rozwoju mowy i ruchu),
2. Klasa 0 ( w dalszym ciągu nieharmonijny rozwój psychoruchowy),
3. Klasy I-III ( takie same objawy, jak w klasie 0.)
4. Klasy starsze ( nieharmonijny rozwój psychoruchowy, uogólnione trudności
w uczeniu się, zaburzenia w czytaniu i pisaniu, wtórne zaburzenia emocjonalno- motywacyjne i nieprawidłowy rozwój osobowości);
M. Bogdanowicz wyodrębniła również cztery obszary zjawisk, które mają znaczący wpływ na patomechanizm dysleksji: Należą do nich:
I. Trudności, które obejmują inne przedmioty szkolne i duże obszary aktywności życiowej,
II. Nakładanie się na zaburzenia pierwotne ( związane z dysfunkcjami poznawczymi i motorycznymi) zaburzeń wtórnych ( funkcje emocjonalno- motywacyjne i osobowości),
III. Kompensacja zaburzeń i redukcja niektórych trudności, które zmieniają się wraz
z wiekiem, dojrzewaniem Centralnego Układu Nerwowego oraz usprawnianiem funkcji psychomotorycznych poprzez udział w zajęciach terapii pedagogicznej.
IV. Utrzymująca się gotowość do nawrotu specyficznych trudności w czytaniu ( stres, zmęczenie, brak koncentracji uwagi, zaprzestanie działań terapeutycznych i brak samokontroli).
Występowanie tak wielu i rozmaitych objawów dysleksji powoduje ogromne trudności w nauce, dlatego tylko intensywna i systematyczna praca dziecka oraz współpraca rodziców i specjalistów może w znacznym stopniu zniwelować objawy dysleksji. Zarówno uczniowie, jak i ich rodzice powinni pamiętać, że nie należy przerywać rozpoczętych działań terapeutycznych, ponieważ dysleksja jest problemem całego życia.

 

 

Wspomagamy proces kształcenia technikami IT

Obecnie technologia odgrywa coraz większą rolę w naszym życiu, również w sferze edukacji. Nowoczesne technologie oferują szkołom niezliczone możliwości poprawy procesu nauczania i uczenia się, otwierając drzwi do nowych metod i narzędzi, które mogą wzbogacić doświadczenie edukacyjne uczniów. W tym artykule omówimy, jak wykorzystać nowoczesne technologie w szkole, aby uczniowie mogli czerpać maksimum korzyści z procesu nauczania.

Jednym z kluczowych aspektów wykorzystania nowoczesnych technologii w edukacji jest personalizacja nauki. Dzięki różnym aplikacjom, platformom e-learningowym i narzędziom online nauczyciele mogą dostosować materiał edukacyjny do indywidualnych potrzeb i umiejętności uczniów. Oprogramowanie edukacyjne może oferować interaktywne lekcje, adaptacyjne zadania, testy diagnostyczne i raporty, które pomagają nauczycielom śledzić postępy uczniów i dostosować nauczanie do ich indywidualnych potrzeb.

Kolejnym aspektem jest rozwijanie umiejętności cyfrowych. W dzisiejszym cyfrowym świecie, umiejętność korzystania z nowoczesnych technologii jest niezbędna. Szkoły powinny zapewnić uczniom odpowiednie szkolenia w zakresie technologii informacyjno-komunikacyjnych (TIK), programowania, korzystania z edytorów tekstów, arkuszy kalkulacyjnych, prezentacji multimedialnych itp. Dzięki temu uczniowie zdobędą umiejętności, które są nie tylko przydatne w życiu codziennym, ale również w przyszłej karierze zawodowej.

Obszarem, w którym nowoczesne technologie mogą znacząco wpłynąć na proces nauczania, jest współpraca i komunikacja. Dzięki narzędziom takim jak platformy e-learningowe, forum internetowe, komunikatory czy programy do wspólnego tworzenia dokumentów, uczniowie mogą łatwo komunikować się z nauczycielami i kolegami z klasy. Mogą wspólnie pracować nad projektami, dzielić się materiałami, dyskutować na forum czy udzielać sobie wzajemnej pomocy. To sprzyja budowaniu wspólnoty uczniowskiej, rozwijaniu umiejętności pracy zespołowej i kreatywności.

Nowoczesne technologie mogą także znacząco zwiększyć dostęp do informacji i zasobów edukacyjnych. Internet daje uczniom nieograniczony dostęp do różnego rodzaju materiałów, artykułów, książek i zasobów multimedialnych, które mogą wzbogacić proces nauczania. Nauczyciele mogą korzystać z platform e-learningowych, bibliotek cyfrowych, baz danych naukowych i innych narzędzi, aby znaleźć dodatkowe materiały edukacyjne i zróżnicować sposób przekazywania wiedzy. Uczniowie mogą również samodzielnie poszukiwać informacji i rozwijać umiejętność krytycznej oceny źródeł, co jest niezwykle istotne w dzisiejszym informacyjnym świecie.

Jednym z najbardziej obiecujących trendów w wykorzystywaniu nowoczesnych technologii w edukacji jest tzw. uczenie się przez zabawę. Gry edukacyjne, symulacje, wirtualna rzeczywistość i rozszerzona rzeczywistość mogą sprawić, że nauka stanie się atrakcyjna i angażująca dla uczniów. Takie interaktywne narzędzia pozwalają na praktyczne zastosowanie wiedzy i umiejętności w realistycznym kontekście, co sprzyja lepszemu przyswajaniu materiału i rozwijaniu kreatywności.

Nie można zapominać o roli nowoczesnych technologii w ocenie i monitorowaniu postępów uczniów. Elektroniczne dzienniki, platformy oceniania online, testy interaktywne czy systemy raportowania pozwalają nauczycielom łatwo śledzić osiągnięcia uczniów, identyfikować obszary wymagające dodatkowej uwagi i dostosowywać nauczanie do ich indywidualnych potrzeb. Dzięki temu proces oceniania staje się bardziej obiektywny, transparentny i dostępny dla uczniów, rodziców i nauczycieli.

Oczywiście, wdrażanie nowoczesnych technologii w szkołach wiąże się również z pewnymi wyzwaniami. Niektóre szkoły mogą napotykać problemy z infrastrukturą technologiczną, dostępem do odpowiedniego sprzętu czy szkoleniem nauczycieli. Ważne jest, aby szkoły inwestowały w infrastrukturę technologiczną, szkoliły nauczycieli i zapewniały wsparcie techniczne, aby maksymalnie wykorzystać potencjał nowoczesnych technologii w procesie nauczania.

Ważnym krokiem jest stworzenie strategicznego planu wdrażania technologii w edukacji, który uwzględni cele, potrzeby i możliwości danej szkoły. Plan ten powinien uwzględniać aspekty techniczne, takie jak infrastruktura sieciowa, dostęp do odpowiedniego sprzętu i oprogramowania, oraz aspekty pedagogiczne, takie jak szkolenia nauczycieli i opracowanie programów nauczania, które integrują technologię w sposób efektywny i zgodny z celami edukacyjnymi.

Nauczyciele odgrywają kluczową rolę w wykorzystaniu nowoczesnych technologii w edukacji. Dlatego szkoły powinny zapewnić odpowiednie szkolenia i wsparcie nauczycielom, aby mogli efektywnie korzystać z technologii w swojej pracy dydaktycznej. Szkolenia powinny obejmować zarówno umiejętności techniczne, jak i metody pedagogiczne związane z wykorzystaniem technologii w nauczaniu. Nauczyciele powinni również mieć dostęp do zasobów edukacyjnych, platform i narzędzi, które pomogą im w tworzeniu atrakcyjnych i interaktywnych lekcji.

Rodzice również odgrywają istotną rolę w wykorzystaniu nowoczesnych technologii w edukacji. Powinni być świadomi korzyści i potencjalnych zagrożeń związanych z technologią oraz aktywnie uczestniczyć w edukacji swoich dzieci na ten temat. Współpraca między szkołą a rodzicami jest kluczowa w zapewnieniu odpowiedniego nadzoru i wsparcia uczniom w korzystaniu z technologii w sposób bezpieczny i odpowiedzialny.

Należy również zauważyć, że nowoczesne technologie nie powinny zastępować tradycyjnych metod nauczania, ale stanowić uzupełnienie i wzbogacenie procesu edukacyjnego. Istotne jest zachowanie równowagi między korzystaniem z technologii a innymi formami aktywności, takimi jak praca w grupach, warsztaty praktyczne, czy aktywności fizyczne. Różnorodność metod nauczania jest kluczowa dla stymulacji różnych typów uczniów i umożliwienia im osiągnięcia sukcesu.

Wnioski wynikające z badań i doświadczeń szkół, które wprowadziły nowoczesne technologie do swojej praktyki, są obiecujące. Wykorzystanie technologii w edukacji może prowadzić do większej motywacji uczniów, lepszej zaangażowania w proces nauki oraz rozwijania umiejętności potrzebnych w społeczeństwie cyfrowym. Uczniowie mogą rozwijać kreatywność, umiejętność rozwiązywania problemów, komunikacji, współpracy i samodzielności.

Dodatkowo, korzystanie z nowoczesnych technologii może pomóc w zwiększeniu efektywności nauczania. Dzięki różnorodnym narzędziom i aplikacjom, nauczyciele mogą tworzyć interaktywne lekcje, które angażują uczniów i ułatwiają przyswajanie wiedzy.

Podsumowując, nowoczesne technologie mają ogromny potencjał w poprawie procesu nauczania i uczenia się w szkołach. Personalizacja nauki, rozwijanie umiejętności cyfrowych, współpraca i komunikacja, dostęp do informacji i zasobów edukacyjnych, uczenie się przez zabawę oraz ocena i monitorowanie postępów uczniów to tylko niektóre z obszarów, w których technologia może przynieść znaczące korzyści. Jednakże, konieczne jest odpowiednie planowanie, szkolenie nauczycieli i wsparcie ze strony szkoły, rodziców i społeczności edukacyjnej, aby wykorzystać potencjał nowoczesnych technologii w sposób efektywny i zgodny z celami edukacyjnymi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stop HEJT! Pamiętaj o odpowiedzialności za swoje słowa

 

Napisać o jedno zdanie za dużo w Internecie nie jest trudno. Zasłonięci ekranem monitora hejterzy mogą czuć się bezkarnie, ale czy na pewno? O ile sam hejt jest pojęciem bardzo szerokim i próżno szukać go w kodeksie karnym, to już czyny takie jak zniesławienie, znieważenie, uporczywe nękanie, groźby karalne… już mogą sprawcy takich zachowań przysporzyć wielu kłopotów z prawem. Uważajmy zatem na to, co publikujemy, bo wszystko w sieci zostawia ślad. Czasami nawet jedno pojedyncze słowo może wyrządzić olbrzymią krzywdę. 

Hejt jest pojęciem bardzo pojemnym. Najprościej mówiąc, są nim agresywne i nienawistne komentarze. Wyzwiska, przekleństwa, obelgi i życzenia śmierci, wypisywane na internetowych forach, mają jednak swoje granice. Tą granicą są znamiona czynu zabronionego. Ściganie większości z nich następuje na wniosek pokrzywdzonego - oznacza to, że sprawa wymaga wniesienia prywatnego aktu oskarżenia. Warto jest to robić, by nie dawać hejterom poczucia bezkarności.

Sprawa jest szczególnie istotna ze względu na młodych użytkowników Internetu. Dziecko, będące obiektem ataków, upokorzeń i drwin innych, może nie poradzić sobie z taką trudną dla siebie sytuacją. Jeśli zatem dotrą do nas, jako do rodziców lub pedagogów, sygnały o takim dręczeniu kogokolwiek – zareagujmy. Historia zna bowiem wiele przypadków, w których młode osoby, nie radzące sobie z hejtem skierowanym w ich stronę, wybierały bardzo dramatyczne sposoby wołania o pomoc. Reagujmy zatem na hejt w przestrzeni publicznej i nie zgadzajmy się na tego typu sytuacje. Reagujmy tym bardziej, jeśli ofiarą hejtu są ci, którzy nie potrafią jeszcze się bronić.

Jakie rodzaje hejtu są przestępstwem? Poniżej prezentujemy kilka z nich:

Art. 190a. Stalking

§ 1. Kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto, podszywając się pod inną osobę, wykorzystuje jej wizerunek, inne jej dane osobowe lub inne dane, za pomocą których jest ona publicznie identyfikowana, w celu wyrządzenia jej szkody majątkowej lub osobistej.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 207. Znęcanie się

§ 1. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 1a. Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą nieporadną ze względu na jej wiek, stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 lub 1a połączony jest ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1–2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

Art. 190. Groźba karalna

§ 1. Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 212. Zniesławienie

§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Art. 216. Znieważanie osoby

§ 1. Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.
§ 2. Kto znieważa inną osobę za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 3. Jeżeli zniewagę wywołało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego albo jeżeli pokrzywdzony odpowiedział naruszeniem nietykalności cielesnej lub zniewagą wzajemną, sąd może odstąpić od wymierzenia kary.
§ 4. W razie skazania za przestępstwo określone w § 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.
§ 5. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Art. 257. Rasizm

Kto publicznie znieważa grupę ludności albo poszczególną osobę z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, rasowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznaniowości lub z takich powodów narusza nietykalność cielesną innej osoby, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Oraz wykroczenie złośliwego niepokojenia Art. 107. KW

Kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi, podlega karze ograniczenia wolności, grzywny do 1.500 złotych albo karze nagany.

Stop_Hejt__(1).docx

 

 

Program szczepień zalecanych przeciw wirusowi brodawczaka ludzkiego(HPV).

Kluczowym celem programu jest zwiększenie liczby dzieci zaszczepionych przeciw HPV, a w konsekwencji zmniejszenie liczby osób z nowotworami szyjki macicy oraz innymi chorobami nowotworowymi wywoływanymi przez wirus brodawczaka ludzkiego.

Organizacja szczepień przeciw HPV w szkołach pozwoli na:

 

zwiększenie dostępności szczepień w ramach oferowanego dodatkowego świadczenia Podstawowej Opieki Zdrowotnej

(POZ);

 

zwiększenie wiedzy zdrowotnej wśród uczniów i rodziców na temat HPV i znaczenia szczepień ochronnych w zapobieganiu występowania nowotworów.

Założenia programu:

• szczepienia będą realizowane na terenie szkół, które wyrażą chęć udziału w programie, w miejscu dostosowanym do wykonania szczepienia, np. gabinecie profilaktyki zdrowotnej;

• szczepienia będą wykonywane przez personel Podstawowej Opieki Zdrowotnej (lekarz oraz pielęgniarka), z którym szkoła nawiąże współpracę;

• do udziału w programie może się zgłosić każda szkoła podstawowa, do której uczęszczają dzieci w wieku od ukończenia 9 do ukończenia 14 roku życia;

• koordynacją szczepień z poziomu szkoły zajmuje się dyrektor szkoły lub osoba przez niego wskazana. Dane szkolnego koordynatora powinny zostać przekazane do właściwego kuratora oświaty oraz miejscowej Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej (PSSE);

Ministerstwo Zdrowia rekomenduje organizację szczepień co najmniej dwa razy w półroczu, pozwoli to na szczepienie pierwszą i drugą dawką szczepionki w ciągu roku szkolnego.

Podstawa prawna do realizacji szczepień zalecanych:

Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2024 r. poz. 924).

Terminy realizacji:

wrzesień 2024 r. – czerwiec 2030 r.

Obecność rodzica podczas szczepienia dziecka

 

§ 10 rozporządzenia MZ z dnia 27 września 2023 r. w sprawie obowiązkowych szczepień

ochronnych (Dz. U. 2023 poz. 2077)