Dionizy Feliks Czachowski urodził się 6 kwietnia 1810 r. w Niedabylu koło Stromca, w powiecie Radomskim. Ukończył Gimnazjum Męskie ojców Pijarów w Radomiu i objął  w dzierżawę majątek w guberni radomskiej. Bierze udział w powstaniu listopadowym, a po jego upadku, żeni się z Eufemią Kaliszówną. Następnie zostaje dzierżawcą majątku Gutów niedaleko Błotnicy i Dąbrówki Na górnej. W 1839 r. wyjeżdża na Ukrainę, aby zarządzać otrzymana w spadku wsią Worobijówka. W 1860 r. powraca do Polski i zamieszkuje w Sandomierskiem. Kiedy wybucha powstanie, pułkownik przyłącza się ze swym oddziałem do wojsk prowadzonych przez generała Langiewicza. Po wyjeździe Langiewicza do Galicji, Czachowski zostaje naczelnym wodzem wojsk powstańczych. Prowadzi wojnę podjazdową, zaskakującą wroga, dzięki czemu staje się postrachem Moskali. Nieustraszonemu żołnierzowi przyszło stoczyć ostatnią walkę 6 listopada 1863 r. na łąkach wsi Jawor Solecki. Osaczony przez rosyjskich dragonów, zostaje śmiertelnie ranny. Wystraszony koń ucieka z jeźdźcem do wsi. Miejsce walki upamiętnia pomnik stojący na pagórku, a miejsce śmierci Czachowskiego upamiętnia płyta przed budynkiem Ochotniczej Straży Pożarnej. Dragoni rosyjscy obwozili po ulicach Radomia zwłoki bohatera wiwatując i wołając: "To wasz król". Pogrzeb był cichy i skromny na cmentarzu w Bukównie. Dopiero w 1937 r. szczątki Dionizego Czachowskiego przeniesiono do mauzoleum przy kościele Ojców Bernardynów w Radomiu